Halloween

En toen was het weer halloween. hier zijn wat foto's

Klik op de foto om het album te openen en klik dan op "slideshow"

Pumpkins

O, hier nog wat foto's van Julia's verjaardag.

Birthday Julia

Dat doet de deur toe!

Maandag zitten wachten op een deur. We hebben een kromme deur en die moet vervangen worden. 's Morgens kwam de Warranty Service Representative (mooiwoording voor "Jan de Garantieman") langs. Hij bevestigde dat de deur binnen zou komen. Die kwam dus niet. Nu zitten we al op die deur te wachten sinds juli. Berichtje achtergelaten dat ik niet blij was en dit gedrag onacceptabel is. Vanmorgen belde hij terug, vol excuus en meer inhoudsloos gezwam. Ik heb opgehangen. Hij belde weer terug en ik heb hem gezegd dat hij nu maar moet werken met mijn schema, ik niet met het hunne. Hij werd wat boos en zei dat hij alleem maar probeerde zijn werk te doen. "Doe dat dan." zei ik, "wat ik zover heb gezien is prut."


Direct daarna zijn baas gebeld, de Director of Warranty Service (mooiwoording voor "BovenJan de Garantieman"). Hem uitgelegd dat ik op deze manier niets bereik, en dat dit onacceptabele gedrag mij zeer ontstemd. Ook heb ik gezegd dat ik niet veel opties meer heb, o wacht, ik heb er wel een, een zeer langdradig en vervelende optie. Ik geloof dat hij tussen de zinnen door wel het woord "rechtzaak" hoorde, al heb ik dat woord niet gebruikt. Hij beloofde mij dat vanaf nu zijn "area supervisor" zich persoonlijk met ons bezighoudt.


Het wordt tijd dat ik mijn handschoenen uit doe en ruig speel. Ze zijn nog steeds huizen aan het verkopen. De wegen ernaartoe zijn publieke wegen. Niets houdt me tegen daar te gaan staan met een aantal mooi bedrukte spandoeken. De huizenmarkt is al aan het zakken en ik denk niet dat ze nog negatieve publiciteit op prijs stellen. We zullen zien. Ik trek alle registers open en ze zullen weten dat ze niet met een pushover te doen hebben. We zullen eens wat Hollandse mot in de pot gooien.


Amerikanen zijn niet gewend aan Hollandse mot, ze wikkelen alles in zoete woorden en mooipraat. Ik heb eens een probleem gehad met laminaat wat ik gekocht had in een doe-het-zelf-zaak, meer een zoek-het-maar-uit-zaak. Na zes maanden en vier defecte leveringen wilde ik mijn geld terug voor het laminaat wat ik niet gebruikt had. Luid, maar nooit acociaal trok ik van leer. Ik liep de winkel uit met elfhonderd dollar die meneer de manager persoonlijk, met trillende handen en een rood hoofd uit de kluis heeft gehaald.


De heren directeuren van William Lyon proberen nu al damage control te doen, we hebben al een toezegging voor ons hek op zak en e denken met pappen en nathouden dat ik misschien ophou een luis in hun pels te zijn.

Ze hebben hier een leuk gezegde voor de hele situatie: "you f****d with the wrong guy."


Wordt vervolgd...

Hier zijn we weer

Hier zijn we weer, terug van weggeweest. Het is hier ook zo druk. Ik ben betrokken bij verscheidene projecten op mijn werk, een vergadering waarvoor ik drie dagen naar Florida moest, en een kleine crisis waarbij ik probeer te voorkomen dat een project ontspoort. Als dat gebeurt gaan er koppen rollen, maar gelukkig niet de mijne. Dat reizen gaat je niet in de koude kleren zitten, er zit toch drie uur tijdsverschil tussen Florida en Californie.


Met ons huis gaat het ook prima. Onze achtertuin heeft een hek wat tekort is, en wat illegaal gebruikt is als steunmuur voor onze grond die een halve meter hoger ligt dan de tuin van de achterbuurman. We kregen nul op het request, totdat ik een brief schreef en stuurde naar alle individuele leden van de raad van bestuur van William Lyon Homes. Na twee weken kwam een delegatie in pak, zes man sterk, naar het hek kijken. Jammer dat ze dit niet lieten weten, en er niemand thuis was. Maar later toch met twee pakken gesproken. Hierbij zijn concessies gedaan en krijgen we een nieuw hek, wat gebouwd wordt op een steunmuur die de grond vasthoudt. Het is wonderlijk wat je gedaan krijgt als je een brief netjes opstelt en het schrijft alsof je een zaak voor een rechtbank aan het voorlezen bent.


Met Julia gaat het ook goed, ze is nu alweer een jaar en een maand, heeft zeven tanden, en kan al flink lopen. Ze waggelt nog wat en gaat om de zes stappen even zitten, maar dat mag.


We gaan hier ook weer "trick-or-treat"-en. Alles en iedereen dekt zich uit in de meest verschrikkelijke combinaties van kleding en attributen. Hele buurten veranderen in attractieparken en kinderen worden gehesen in de meest idiote outfits die je je maar bedenken kan. Het liefst wil ik de gekte ontlopen... Julia is een eend. Je weet wel, een gele rubber duck.

Ja, en dan lees je een interview met van Bommel. Nederland gaat naar de ratsmekidee! Als dit een professionele voetballer is, die een voorbeeld moet vormen voor de jeugd, dan is het puur slecht gesteld met Holland. Het gedrag van het Nederlands elftal is triest, zwaar triest. Lees verder en huil:

Uit de Volkskrant:

Verslaggever: ‘Maar die eerste gele kaart van Boulahrouz dan, na een paar minuten. Die schop in het dijbeen van Cristiano Ronaldo, die even later vervangen moest worden.’

Van Bommel: ‘Dat maakt toch niet uit. Het is een WK.’

Verslaggever: ‘Dus we hebben geen sportiviteitsregels meer.’

Van Bommel: ‘Nee, de scheidsrechter bepaalt.’

Verslaggever: ‘Iemand schopt een ander bijna ongelukkig.’

Van Bommel: ‘Dat maakt toch niet uit.’

Portugal - Holland

"Voetbal," zo sprak ik tegen mijn Amerikaanse vrienden, "Voetbal is de sport van de beschaafde landen." Ik benadrukte dat voetbal een vriendelijke sport is die landen dichter naar elkaar toe brengt en dat de reden is dat ze geen helmen en zo dragen, zoals bij american footbal, is omdat het er vriendelijker aan toegaat. Ook schepte ik op over het Nederlands elftal, waar ik een goede hoop voor had, al was de opzet van Van Basten voor deze wedstrijd wat twijfelachtig.


Maar wat ik afgelopen zondag gezien heb maakte mij diep beschaamd voor de voetbalsport en voor mijn land in het bijzonder. Wat een enorme afgang, de kaarten regen hield niet op, geel, rood, ik kreeg er een groene waas van voor mijn ogen.


Met de staart tussen de benen ging het Nederlands elftal naar huis, een diepe indruk achterlatend van hoe voetbal in internationaal verband niet moet. Niet dat de Portugezen veel netter waren, absoluut niet, maar Nederland liet zich van zijn slechtste kant zien. Als van Basten zelf een portugees op zijn oog had geslagen had het niet veel erger geweest.


Van Nistelrooy op de bank, en dan Cocu, die met zijn 36 zijn beste jaren wel gehad heeft. Was dit het "vernieuwende" voetbal Marco? Nou, dan ga ik volgend jaar lekker de SuperBowl kijken, daar hoef ik tenminste niet van te braken.


Marco, je was een kanjer van een voetballer, maar als bondscoach heb je een diep trieste indruk achtergelaten. Ga je memoires schrijven, en hang je pet in de wilgen, dit soort vernieuwingen in de voetbal, daar kunnen we buiten!

Bloed op het spoor

Vanmorgen (donderdag) begon als een gewone morgen, kwart voor vijf op, half zes in de auto en kwart voor zes op de trein. Halverwege de rit, de trein ging erg langzaam, werd er aangekondigd dat er enige vertraging zou zijn omdat de trein voor ons een voetganger had overreden. Inderdaad, anderhalf uur later, toen onze trein eindelijk weer stapvoets richting bestemming kroop, zagen we een oranje zeil naast het spoor waaronder de voetganger duidelijk geen tukje nam. Veel politie op de been, het nieuws erbij met hun tv-crews en uiteindelijk was ik om kwart over acht op mijn eindpunt.



Nou voordat jullie allemaal denken wat een koude kikker is die klomp uit californie, het spoor is beveiligd met spoorbomen, bellen die je oren van je hoofd af rinkelen, en lichten die je alleen mist als je je ogen dicht hebt terwijl je het spoor oversteekt. Dus tenzij deze voetganger doof, blind en idioot was, is het waarschijnlijker dat het hier gaat om een zelfmoordenaar. Dit gebeurt wel vaker, een goedkope manier om eruit te stappen met een vijftien seconden schijnwerper in het middagnieuws.


Als je jezelf zonodig van het leven wil beroven, kan je dat dan niet ergens anders doen? Californie heeft een enorm mooie kustlijn, met hele hoge stijle rotsen. Ga lekker op zo'n rots staan, zuig de morgenstond in je longen en laat je te pletter vallen in het gouden ochtendgloren. Laat mij verdorie op tijd op mijn werk komen.



Ik hoop dat als reincarnatie bestaat, deze figuur terugkomt als klaarover, zou een passend vervolg zijn.

Langzaam naar normaal

Langzaamaan wordt ons leven weer normaal. Of liever gezegd, minder hectisch. We hebben gas en licht, we hebben water en riool, en ons vuilnis wordt opgehaald. Afvalscheiding nemen ze hier serieus. Mensen die in Nederland klagen over al die grote klikobakken zouden eens een kijkje moeten komen nemen hier. Ik heb drie bakken ter grote van een pickup-truck. Een voor blik, glas, papier en karton, een voor groente en tuin-afval en een voor restafval. Ze mogen niet voor zessen aan de weg, nou weet ik niet hoe ik dat ga doen, want ik ga om half zes de deur uit. Een grote pijl vertelt je hoe je de bak neer moet zetten, en wees niet dwars want je troep wordt niet opgehaald.



Kabeltelevisie is op de lange baan, de kabel ligt er wel, maar en zijn nog geen distributiepunten. Dat kan wel maanden duren kreeg ik te horen. Mijn argument dat de huizen al een jaar geleden gepland waren leed nergens toe. Ook het feit dat ze ongeveer vierhonderd klanten aan schotelantennes verliezen deerde hun niet. Misschien zijn ze daarom bijna bankroet. Dikke peer dus voor kabel, ik ga een schoteltje kopen. Kost me nog minder ook, alleen kan ik mijn zelfgebakken digitale video recorder waarschijnlijk niet meer gebruiken want daar zit geen satelliet decoder in natuurlijk. hmmm...



We moeten nu alleen nog al onze spulletjes die we vier maanden in de opslag hebben gestald ophalen. Ik heb zoiets van, als we het al die tijd niet nodig hebben gehad, laten we het dan lekker weggeven aan het leger des heils. Maar ja, sommige dingetjes wil je toch weer terug hebben, en dan stop je het in een kast, diep, diep in een kast, totdat je weer gaat verhuizen.



We hebben al een tapijt gekocht voor in de familiekamer, en een koffietafel die ik uit Santa Monica moest ophalen, gelukkig is dat slechts 120 kilometer verderop, want je wil er niet zo gek ver voor hoeven rijden he.


Ook de poes heeft de verhuizing goed doorstaan. Zwarte piet, zo heet de poes, is al een aantal keer buiten geweest en is nog wat angstig buiten. Maar binnen is hij al helemaal thuis en we vinden hem dan ook in een la, ja hij kan de la zelf open maken, of in een van de slaapkamers. De buren hebben drie honden, en pietje is er dol op, niet dus!

Waar wonen we nou?

Ja en dan is er koffie. Of anders gezegd, effe uitpuffen van de commotie. Ik heb gisteren het elektrabedrijf gebeld om ons aan te melden. Nu is de stroom nog op rekening van het bouwbedrijf, maar dat moeten we binnen zovel dagen overzetten in onze naam. Eerst heb ik geprobeerd het online te doen, zo doe je alles tegenwoordig toch? Ging prima, totdat de volgende dag ik een meeltje kreeg, "denied".

Wat bleek? Ons adres was niet bekend in het systeem van het electrabedrijf. Ja dat haalt je de koekoek, het is een nieuwe wijk. Ik bellen, het ging ongeveer zo:


Ik: "Hallo met klompen in Californie, ik wil de rekening overzetten in mijn naam."

Zij: "Dat kan niet mijnheer, uw adres is incorrect."

Ik: "Ja dat weet ik wel, maar dit is een nieuwe wijk, pas gebouwd en zo. Nieuwe straten, weet je wel."

Zij: "Ja maar u zegt dat u in Corona woont."

Ik: "Ja, heel goed van u, Corona, dat is het."

Zij: "Nee, u woont in Riverside."

Ik: "Wat?"

ZIj: "U woont in Riverside mijnheer, dat zegt ons systeem."

Ik: "Nee, dat kan niet, ik zeg net, nieuwe wijk, net gebouwd, nieuwe straten en zo, het is in Corona, dat staat op mijn overdrachts papieren, genotarieerd en zo, en op alle papieren van de gemeente en de staat van California."
Zij: "Toch woont u in Riverside, ons systeem heeft het nooit fout."

Ik: "$#&*(&"
Zij: "Kan er niks aan doen, u woont waar u woont, en dat is Riverside."

Ik: "Kijk eens naar de postcode, 92880. Dat is een Corona postcode."

Zij: "Kan niet, het is Riverside."

Ik (Paars nu): "Okee, luister, ik wil de rekening in mijn naam, als jij wilt dat ik in Riverside woon, goed dan, zet de rekening over in mijn naam graag ja?"

Zij: "Kan niet, want uw adres is incorrect."

Ik: "Huh?"

Zij: "Ja, ik kan niet zien of de electra wel is aangesloten op uw huis."

Ik: "Voor zover ik weet doen alle lampen het. Tenzij we een enorme batterij in onze tuin hebben begraven moeten we wel stroom hebben he? en het enige stroombedrijf hier zijn jullie!"

Zij: "Dan moet ik het meternummer hebben en dan zal ik zien wat ik doen kan. Dus bel maar terug met het meternummer."
klik...

zucht.

Verhuisd

We zijn verhuisd. We hebben alweer twee nachten in ons nieuwe huis doorgebracht en ik moet zeggen, het is een stuk beter dan het apartement. Niet alleen horen we geen buren, het is een vrijstaand huis, maar hebben we een enorme zee van ruimte, 250 vierkante meter, waarin we ons kunnen uitleven.

Een aantal kleine dingetjes natuurlijk, de afwasmachine lekte over de vloer heen, maar dat is gisteren verholpen, de waterleiding had geen teflon-tape. Verder is de intake slang van een van de airconditioners ( er zijn er twee ) half ingezakt omdat de slang tussen twee balken is gewurmd. Dit kan je wel doen met een stofzuigerslang, maar een slang met een diameter van een meter, daar komt een knik in. Als laatste is onze tuin niet volgens de bouwstandaard. De grond ligt hoger dan die van de achterburen, op zich geen probleem, maar ze hebben de grond tegen het hek van de buren aangestampt, dat mag niet, er moet een half muurtje in om de grond op ons terrein te houden. Bovendien zou het hek verrotten op het moment dat we gaan bewateren. Dus hebben we de gemeente ingeligt en die gaan een kijkje nemen. We zien het wel, ik denk dat we zelf dat muurtje laten metselen, en dan het geld verhalen.

Al met al een geslaagde verhuizing toch. Die kleine dingen in de vorige paragraaf mogen de pret niet drukken. We hebben al verscheidene colporteurs gehad, voor het maaien van ons gras tot het verkopen van vlees per veertig kilo. Nou lust ik wel een biefstukje hoor, maar veertig kilo koe kan in niet kwijt, zelfs niet in mijn grote koelkast. Daarenboven, als ik naar de rouwranden van man's nagels keek, hoefde ik zijn vlees niet meer.

Wel nemen we een huis water filtratie systeem. Een tank in de garage filtert het inkomende water en haalt alle kalk eruit, het water wordt dan wat zoutig. Dan hebben we onder de aanrecht een reverse-osmose filter wat het zout er weer uithaalt voor ons drinkwater, en voor het water dat naar de koelkast gaat ( voor de ijsmaker en de koudwater dispenser ).

Ook hebben we iemand langs laten komen om onze ramen te meten voor horizontale lamellen, een soort luxaflex maar dan van hout, of kunsthout, met plankjes van vijf centimeter breed. Door het hele huis meteen maar, dan zijn we ervan af.

De kat, zwarte piet, heeft het ook naar zijn zin. We weten nooit waar hij is, maar hij heeft genoeg ruimte om te verkennen. Tegen de tijd dat hij aan het eind van zijn tocht is, is hij alweer vergeten waar hij gestart is en begint het gesnuffel overnieuw.

Nu moeten we het huis nog opvullen. Ik heb al een nieuwe TV op het oog, een 127cm plasma tv van philips


De surround speakers zitten al in het plafond, ik heb net een nieuwe versterker gekocht die alle nieuwe bioscoop geluidsformaten aankan, en we hebben twee nieuwe banken gekocht die helemaal onderuit kunnen, kom je filmpje kijken, ik zal de popcorn alvast in de magnetron gooien.

Gasmeters!

Jawel, we krijgen een gasmeter, vrijdagochtend, hoera, hoera! Volgens de locale wet mag je hier niet wonen zonder gas in je huis, zelfs al is het veertig graden buiten en kook je electrisch, zonder gas heb je geen leven. Ik heb nog een discussie proberen te voeren over het gas wat ikzelf produceer na het eten van mexicaans fastfood, maar kreeg nul op het request.
Maar vrijdag is het dan zover, we krijgen een meter, en dan diezelfde dag wordt, speciaal voor ons, het huis officieel overgedragen op onze naam. Het gemeente kantoor doet een speciale transactie, helemaal voor ons. De rest van de mensen die zitten te wachten krijgen de sleutels pas maandag of dinsdag. Het loont hier om te klagen, speciaal als je een traantje wegpinkt hier en daar in je pleidooi, en je het woord "lawsuit" (rechtzaak) laat vallen. Dit toverwoord opent hier gouden deuren. Eerst wilden ze onze vloer in de badkamer niet repareren. Na even gebeld te hebben en in de conversatie argeloos het woord lawsuit te hebben laten vallen is de regio supervisor zelf aan het tegelen geslagen.
Deze rechtzaak gekte in Amerika kan dus ook zijn positieve kanten hebben. Je moet alleen wel bereid zijn woorden met daden op te volgen, want ja, meer en meer mensen bluffen, en net als met poker, soms wordt je uitgerookt en moet je daad bij woord stellen. Nu heb ik via het werk altijd een advocaatje of twee achter de hand, dus dat is geen probleem. Rechtsbijstand is hier net zoiets als gezondheidszorg, je kan niet zonder.



Dus, zaterdag ga ik een Uhaul halen, een grote vrachtwagen voor dertig dollar per dag, daar mag je hier gewoon in rijden met je rijbewijs wat je na vijftien minuten rondjes rijden krijgt. Ik heb dat ook gedaan toen we naar het apartement verhuisden, en het is best apart rijden, vooral als je bij iedere hobbel en bobbel je huisraad hoort rammelen. Ook het bochtjes nemen is apart, nu weet ik waarom er van die grote stickers "Watch out, wide turn!" op de zijkant staan voor mijn medeweggebruikers. Ik dacht erover een wagen met oplegger te huren, just for fun, maar we hebben niet genoeg huisraad.

Trein gemist

Trein gemist! Ja dat gebeurt natuurlijk wel eens he, zul je zeggen. In Amsterdam zou dit natuurlijk geen probleem zijn, je gaat even koffie drinken, trekt een kroketje uit de muur of koopt een tijdschrift. Hier gaat dat wat anders, de bus, dat is op zich niet zo'n probleem, die gaat elke tien of vijftien minuten, soms twintig, het is maar net waar de chauffeur zin in heeft. Maar die trein he, ja die gaat elk uur, twee keer per dag. Als ik de trein van kwart voor vijf mis, kan ik de trein van tien voor zes halen. Mis ik die, dan wordt het vijftig kilometer lopen.
"Waarom was je niet op tijd dan!", hoor ik in het publiek roepen. Ja hoor eens, als je in de IT industrie werkt heb je onverwachte problemen, lees: computer-crashes. Nu is dat normaal geen probleem, daar hebben we een team van studenten voor die schuimbekkend staan te trappelen om je computer nog meer te verminken. Maar dit was een speciaal geval, de fast pass computer bij de attractie Soarin over California in Disneys California Adventure had wat problemen. Geen ramp op zich, het heeft niets met de attractie zelf van doen, maar de wachttijden op de bordjes waren blanco en geen fastpasses. Een fastpass is een kaartje wat je kan trekken uit een machine waar je je toegangskaart insteekt. Dit kaartje reserveert je plaats in de wachtrij, zodat je andere dingen kan doen, en terug kan komen op een bepaalde tijd om de attractie in te gaan. Dit systeem is erg gespecialiseerd en gepattenteerd en daar mag niemand aankomen behalve wijzelf. Dus daar sta je dan, moederbord swappen in je goeie kleren in de brandende zon, want in Anaheim is het op het ogenblik lekker warm. Al met al was het probleem na vijf uur verholpen, maar ja, trein gemist. Gelukkig kon ik die van tien voor zes nog net halen, dat bespaarde me een hoop blaren.

De trein

De Amerikaanse snelwegen zijn verstopt. Zelfs met "fast trak", waarmee ik voor $8.50 per keer door een tolbaan rijdt, sta ik meer geparkeerd op de snelweg dan dat ik rij. Niet alleen is dit slecht voor het milieu en voor mijn stressniveau's, maar tegenwoordig ook voor je portemonnee. De benzine prijzen stijgen hier richting vier dollar per gallon, zo'n dollar per liter. Dat is voor de Amerikaanse gas-guzlers met een draaikolkje in de tank een ramp. Ik doe sinds een paar dagen dan ook iets heel on-Amerikaans: Ik neem de trein en de bus.
Ik hoor je nu denken, "wat?". Jawel, de trein. Er is hier een passagiersservice genaamd metrolink die mij van Corona naar Fullerton vervoert, van daaruit is het twintig minuten met de bus naar mijn werk. Mijn werkgever betaalt bijna de helft van mijn ticket, en van wat er overblijft komt de helft weer uit mijn onbelaste inkomen.
Nou is het treinrijden hier populairder aan het worden, maar met de bus is hier iets wat mensen alleen met schaamte durven toegeven. Net zoals het wonen in apartementen is het rijden met de bus iets wat alleen 'arme' mensen doen. Men vergeet hierbij dat het drie dollar voor een retourtje op de bus is, maar dat is voor de meeste mensen doe onder of op de inkomensgrens zitten beter betaalbaar dan een auto.
Het gevolg is dat een bus vol zit met vogels van allerlei pluimage. Ik heb gisteren een incarnatie van Michael Jackson gezien. Monddoekje voor en een donkere zonnebril over zijn ogen. Ik wist dat Michael financieel niet zo sterk meer zat, maar dat hij nu met de bus moet, och och...
Het ergste zijn wat ze hier de "Hobo's" noemen. De zwervers. Vaak zoeken ze gebruikte buskaartjes op en komen dan de bus binnen met hun hele hebben en houwen. Ik heb al diverse malen een snufje au de urine gehad van een meneer die het niet zo nauw neemt met zijn badkamer gewoonten. In plat nederlands, hij heeft waarschijnlijk zijn broek ondergepist.
Maar het went, het is niet anders dan de metro in Amsterdam op een vrijdagavond. Je kijkt voor je, bemoeit je met niemand en doet net alsof je gek bent als er iemand tegen je praat. Ik heb ontdekt dat het helpt als je je hoofd ritmisch op en neer beweegt en daarbij in de ruimte praat in een taal die niemand verstaat. Alleen mijn kleren veraden dat ik wel eens geld op zak kan hebben. Dus heb ik altijd wat kwartjes mee voor als er eens iemand heel opdringerig wordt. Het went.
Ik ben nu in een uur en vijf minuten op mijn werk, en ben om kwart voor zes 's avonds weer thuis, en dat kunnen niet veel Amerikanen me nadoen!

Huisje Kopen

Het is bijna zover. We hebben een nieuw huis gekocht en krijven binnenkort de sleutels. Het is bijna zover want we wachten op de installatie van de gasmeter, want zonder gas kan je niet wonen, dat zegt de wet.
We wonen nu alweer drie maanden in een apartement, een soort van flat die je huurt. Een flat die je koopt heet hier condominium. Huurhuizen zijn hier anders dan in Nederland. Als je geen huis kan kopen ben je arm, en als je arm bent woon je in een apartement. De reactie van onze Amerikaanse vrienden op het bericht dat we ons condominium hadden verkocht en verhuisd waren naar een apartement was er een van "Oh, I am so sorry for you."
Het is nog zo slecht niet, we hebben beneden buren die van erg luide rapmuziek houden, en die nogal met deuren gooien en ander meubilair. Bedenk daarbij dat huizen hier van hout gebouwd zijn met het ook op aardbevingen, en het is alsof de buren bij je in de kamer zitten als ze ruzie maken. Het is een ervaring, dat is zeker. Je hoort van alles, het f-woord vliegt bij verschillende buren meer rond dan in een film van Tarentino.



Met smart wachten wij dus op de sleutels van ons huis. Het is een prachthuis, we zijn er doorheen gelopen en op een aantal dingen na (badkamervloer tegels waren scheef, en drie laminaat planken beschadigd) is het huis klaar. Het beton voor de oprit is gestort, de voortuin is aangelegd, de electra doet het, maar ja, geen gas.
Ons argument dat het zomer is en het warm genoeg wordt in huis, en we de eerste week best met een magnetron toekunnen in plaats van een fornuis valt op dovemansoren, de wet zegt dat je gas moet hebben, dus dat is dan zo. Ik denk wel eens dat de reden dat Amerika de koude oorlog won alleen is omdat de Russen eerder in hun bureaucratie verzopen. Nu is die druk weg en bloeit de bureaucratie als nooit tevoren hier.
Maar goed, ons huis is bijna klaar en we hopen er spoedig te wonen. De achtertuin is nog een grijze vlakte, we hebben ons werk klaar liggen, eerst maar eens een grasmaaier kopen.



Voor Amerikaanse begrippen is ons huis normaal van grootte, vijf slaapkamers, waarvan een beneden en vier boven. Een van die slaapkamers boven is de "Master Bedroom", een extra grote slaapkamer die het halve huis in beslag neemt, met open haard, badkamer met groot ligbad en inloopkast ter grootte van een concertzaal. Dan is er nog een badkamer met douche, bad en toilet voor de drie andere kamers op de bovenverdieping, en de slaapkamer beneden heeft ook een badkamer, natuurlijk met douche, bad en toilet.



Verder is er boven een aparte kamer voor de wasmachine en droger, compleet met wastafel en een lekbak voor de wasmachien. Dan hebben we twee airco's en twee verwarmingsinstallaties, voor boven en beneden aparte units, dat is zuiniger in het gas en elektra verbruik. Alle kamers zijn voorzien van een brandmelder en als laatste hebben we een garage voor drie auto's en een oprit voor nog eens drie. Parkeren is dus geen probleem voor onze vrienden en kennissen.



De straat is een voorbeeld van suburbia, een woonstad met grote snelwegen die naar het werk leidden. Deze wegen zijn natuurlijk traditiegetrouw nog steeds te klein en lijken meer op een parkeerplaats dan op een snelweg, zelfs met vijf banen aan iedere kant.
Al met al, een prachthuis in een typische buurt in California. Nu alleen nog de gasmeter, het is bijna zover...