De trein

De Amerikaanse snelwegen zijn verstopt. Zelfs met "fast trak", waarmee ik voor $8.50 per keer door een tolbaan rijdt, sta ik meer geparkeerd op de snelweg dan dat ik rij. Niet alleen is dit slecht voor het milieu en voor mijn stressniveau's, maar tegenwoordig ook voor je portemonnee. De benzine prijzen stijgen hier richting vier dollar per gallon, zo'n dollar per liter. Dat is voor de Amerikaanse gas-guzlers met een draaikolkje in de tank een ramp. Ik doe sinds een paar dagen dan ook iets heel on-Amerikaans: Ik neem de trein en de bus.
Ik hoor je nu denken, "wat?". Jawel, de trein. Er is hier een passagiersservice genaamd metrolink die mij van Corona naar Fullerton vervoert, van daaruit is het twintig minuten met de bus naar mijn werk. Mijn werkgever betaalt bijna de helft van mijn ticket, en van wat er overblijft komt de helft weer uit mijn onbelaste inkomen.
Nou is het treinrijden hier populairder aan het worden, maar met de bus is hier iets wat mensen alleen met schaamte durven toegeven. Net zoals het wonen in apartementen is het rijden met de bus iets wat alleen 'arme' mensen doen. Men vergeet hierbij dat het drie dollar voor een retourtje op de bus is, maar dat is voor de meeste mensen doe onder of op de inkomensgrens zitten beter betaalbaar dan een auto.
Het gevolg is dat een bus vol zit met vogels van allerlei pluimage. Ik heb gisteren een incarnatie van Michael Jackson gezien. Monddoekje voor en een donkere zonnebril over zijn ogen. Ik wist dat Michael financieel niet zo sterk meer zat, maar dat hij nu met de bus moet, och och...
Het ergste zijn wat ze hier de "Hobo's" noemen. De zwervers. Vaak zoeken ze gebruikte buskaartjes op en komen dan de bus binnen met hun hele hebben en houwen. Ik heb al diverse malen een snufje au de urine gehad van een meneer die het niet zo nauw neemt met zijn badkamer gewoonten. In plat nederlands, hij heeft waarschijnlijk zijn broek ondergepist.
Maar het went, het is niet anders dan de metro in Amsterdam op een vrijdagavond. Je kijkt voor je, bemoeit je met niemand en doet net alsof je gek bent als er iemand tegen je praat. Ik heb ontdekt dat het helpt als je je hoofd ritmisch op en neer beweegt en daarbij in de ruimte praat in een taal die niemand verstaat. Alleen mijn kleren veraden dat ik wel eens geld op zak kan hebben. Dus heb ik altijd wat kwartjes mee voor als er eens iemand heel opdringerig wordt. Het went.
Ik ben nu in een uur en vijf minuten op mijn werk, en ben om kwart voor zes 's avonds weer thuis, en dat kunnen niet veel Amerikanen me nadoen!