En toen was het weer halloween. hier zijn wat foto's
Klik op de foto om het album te openen en klik dan op "slideshow"
O, hier nog wat foto's van Julia's verjaardag.
Monday, October 30, 2006
Tuesday, October 17, 2006
Dat doet de deur toe!
Maandag zitten wachten op een deur. We hebben een kromme deur en die moet vervangen worden. 's Morgens kwam de Warranty Service Representative (mooiwoording voor "Jan de Garantieman") langs. Hij bevestigde dat de deur binnen zou komen. Die kwam dus niet. Nu zitten we al op die deur te wachten sinds juli. Berichtje achtergelaten dat ik niet blij was en dit gedrag onacceptabel is. Vanmorgen belde hij terug, vol excuus en meer inhoudsloos gezwam. Ik heb opgehangen. Hij belde weer terug en ik heb hem gezegd dat hij nu maar moet werken met mijn schema, ik niet met het hunne. Hij werd wat boos en zei dat hij alleem maar probeerde zijn werk te doen. "Doe dat dan." zei ik, "wat ik zover heb gezien is prut."
Direct daarna zijn baas gebeld, de Director of Warranty Service (mooiwoording voor "BovenJan de Garantieman"). Hem uitgelegd dat ik op deze manier niets bereik, en dat dit onacceptabele gedrag mij zeer ontstemd. Ook heb ik gezegd dat ik niet veel opties meer heb, o wacht, ik heb er wel een, een zeer langdradig en vervelende optie. Ik geloof dat hij tussen de zinnen door wel het woord "rechtzaak" hoorde, al heb ik dat woord niet gebruikt. Hij beloofde mij dat vanaf nu zijn "area supervisor" zich persoonlijk met ons bezighoudt.
Het wordt tijd dat ik mijn handschoenen uit doe en ruig speel. Ze zijn nog steeds huizen aan het verkopen. De wegen ernaartoe zijn publieke wegen. Niets houdt me tegen daar te gaan staan met een aantal mooi bedrukte spandoeken. De huizenmarkt is al aan het zakken en ik denk niet dat ze nog negatieve publiciteit op prijs stellen. We zullen zien. Ik trek alle registers open en ze zullen weten dat ze niet met een pushover te doen hebben. We zullen eens wat Hollandse mot in de pot gooien.
Amerikanen zijn niet gewend aan Hollandse mot, ze wikkelen alles in zoete woorden en mooipraat. Ik heb eens een probleem gehad met laminaat wat ik gekocht had in een doe-het-zelf-zaak, meer een zoek-het-maar-uit-zaak. Na zes maanden en vier defecte leveringen wilde ik mijn geld terug voor het laminaat wat ik niet gebruikt had. Luid, maar nooit acociaal trok ik van leer. Ik liep de winkel uit met elfhonderd dollar die meneer de manager persoonlijk, met trillende handen en een rood hoofd uit de kluis heeft gehaald.
De heren directeuren van William Lyon proberen nu al damage control te doen, we hebben al een toezegging voor ons hek op zak en e denken met pappen en nathouden dat ik misschien ophou een luis in hun pels te zijn.
Ze hebben hier een leuk gezegde voor de hele situatie: "you f****d with the wrong guy."
Wordt vervolgd...
Direct daarna zijn baas gebeld, de Director of Warranty Service (mooiwoording voor "BovenJan de Garantieman"). Hem uitgelegd dat ik op deze manier niets bereik, en dat dit onacceptabele gedrag mij zeer ontstemd. Ook heb ik gezegd dat ik niet veel opties meer heb, o wacht, ik heb er wel een, een zeer langdradig en vervelende optie. Ik geloof dat hij tussen de zinnen door wel het woord "rechtzaak" hoorde, al heb ik dat woord niet gebruikt. Hij beloofde mij dat vanaf nu zijn "area supervisor" zich persoonlijk met ons bezighoudt.
Het wordt tijd dat ik mijn handschoenen uit doe en ruig speel. Ze zijn nog steeds huizen aan het verkopen. De wegen ernaartoe zijn publieke wegen. Niets houdt me tegen daar te gaan staan met een aantal mooi bedrukte spandoeken. De huizenmarkt is al aan het zakken en ik denk niet dat ze nog negatieve publiciteit op prijs stellen. We zullen zien. Ik trek alle registers open en ze zullen weten dat ze niet met een pushover te doen hebben. We zullen eens wat Hollandse mot in de pot gooien.
Amerikanen zijn niet gewend aan Hollandse mot, ze wikkelen alles in zoete woorden en mooipraat. Ik heb eens een probleem gehad met laminaat wat ik gekocht had in een doe-het-zelf-zaak, meer een zoek-het-maar-uit-zaak. Na zes maanden en vier defecte leveringen wilde ik mijn geld terug voor het laminaat wat ik niet gebruikt had. Luid, maar nooit acociaal trok ik van leer. Ik liep de winkel uit met elfhonderd dollar die meneer de manager persoonlijk, met trillende handen en een rood hoofd uit de kluis heeft gehaald.
De heren directeuren van William Lyon proberen nu al damage control te doen, we hebben al een toezegging voor ons hek op zak en e denken met pappen en nathouden dat ik misschien ophou een luis in hun pels te zijn.
Ze hebben hier een leuk gezegde voor de hele situatie: "you f****d with the wrong guy."
Wordt vervolgd...
Thursday, October 12, 2006
Hier zijn we weer
Hier zijn we weer, terug van weggeweest. Het is hier ook zo druk. Ik ben betrokken bij verscheidene projecten op mijn werk, een vergadering waarvoor ik drie dagen naar Florida moest, en een kleine crisis waarbij ik probeer te voorkomen dat een project ontspoort. Als dat gebeurt gaan er koppen rollen, maar gelukkig niet de mijne. Dat reizen gaat je niet in de koude kleren zitten, er zit toch drie uur tijdsverschil tussen Florida en Californie.
Met ons huis gaat het ook prima. Onze achtertuin heeft een hek wat tekort is, en wat illegaal gebruikt is als steunmuur voor onze grond die een halve meter hoger ligt dan de tuin van de achterbuurman. We kregen nul op het request, totdat ik een brief schreef en stuurde naar alle individuele leden van de raad van bestuur van William Lyon Homes. Na twee weken kwam een delegatie in pak, zes man sterk, naar het hek kijken. Jammer dat ze dit niet lieten weten, en er niemand thuis was. Maar later toch met twee pakken gesproken. Hierbij zijn concessies gedaan en krijgen we een nieuw hek, wat gebouwd wordt op een steunmuur die de grond vasthoudt. Het is wonderlijk wat je gedaan krijgt als je een brief netjes opstelt en het schrijft alsof je een zaak voor een rechtbank aan het voorlezen bent.
Met Julia gaat het ook goed, ze is nu alweer een jaar en een maand, heeft zeven tanden, en kan al flink lopen. Ze waggelt nog wat en gaat om de zes stappen even zitten, maar dat mag.
We gaan hier ook weer "trick-or-treat"-en. Alles en iedereen dekt zich uit in de meest verschrikkelijke combinaties van kleding en attributen. Hele buurten veranderen in attractieparken en kinderen worden gehesen in de meest idiote outfits die je je maar bedenken kan. Het liefst wil ik de gekte ontlopen... Julia is een eend. Je weet wel, een gele rubber duck.
Met ons huis gaat het ook prima. Onze achtertuin heeft een hek wat tekort is, en wat illegaal gebruikt is als steunmuur voor onze grond die een halve meter hoger ligt dan de tuin van de achterbuurman. We kregen nul op het request, totdat ik een brief schreef en stuurde naar alle individuele leden van de raad van bestuur van William Lyon Homes. Na twee weken kwam een delegatie in pak, zes man sterk, naar het hek kijken. Jammer dat ze dit niet lieten weten, en er niemand thuis was. Maar later toch met twee pakken gesproken. Hierbij zijn concessies gedaan en krijgen we een nieuw hek, wat gebouwd wordt op een steunmuur die de grond vasthoudt. Het is wonderlijk wat je gedaan krijgt als je een brief netjes opstelt en het schrijft alsof je een zaak voor een rechtbank aan het voorlezen bent.
Met Julia gaat het ook goed, ze is nu alweer een jaar en een maand, heeft zeven tanden, en kan al flink lopen. Ze waggelt nog wat en gaat om de zes stappen even zitten, maar dat mag.
We gaan hier ook weer "trick-or-treat"-en. Alles en iedereen dekt zich uit in de meest verschrikkelijke combinaties van kleding en attributen. Hele buurten veranderen in attractieparken en kinderen worden gehesen in de meest idiote outfits die je je maar bedenken kan. Het liefst wil ik de gekte ontlopen... Julia is een eend. Je weet wel, een gele rubber duck.
Subscribe to:
Posts (Atom)