Stratenmaker op Zee (2)

Het is weer stratenmakerstijd, dat is anders dan de pruimentijd. Dit weekend achtienhonderd pond grind gestort, zesendertig zakjes van vijftig pond. Dat ga je wel voelen hoor, in je schouders en rug. Maar gelukkig hoef ik nog maar veertig zakjes of zo te storten, dus dat valt mee. Het leggen van de stenen is vergeleken bij het voorbereidende werk een peuleschil. Het egaliseren van de grond, het storten en egaal harken van het grind, en dan het zandbed aanleggen is velen malen moeilijker. Vooral als je dan een kat hebt die graag zijn pootjes in het zand zet en er een kuiltje in graaft om zijn behoefte te doen. "Scheer je weg, snertkater!" Gelukkig was ik op tijd en zat ik niet ongemerkt met mijn vingers in slappe kattepoep te roeren.



Het werk vordert gestaag, Home Depot had echter geen grind meer, ik had alles opgekocht. Dan maar naar mijn vrienden bij Lowes, dat verhaal vertel ik nog wel eens. Maar deze Lowes is een hele nieuwe zaak, niet ver van ons huis en een mens doet wat als hij grind nodig heeft. Julia vind het allemaal machtig interessant. Vanmorgen zag ze grind voor de schuifpui in plaats van de woestijn die er al een jaar lag. "Oh, kijk wat papa did! Rocks outside!" In haar NederEngels. Gevolgd door "I go buiten, I go rocks pakken". Maar gezien het feit dat deze rocks nogal een hoog gehalte aan silicaatgruis hebben wat luchtweg infecties kan veroorzaken, zullen we dat maar niet doen. Als het onder het zand licht kan het geen kwaad, maar het is geen speelgoed.




verder moesten we een foto maken van Flat Sammy. Dit is een kaart met een tekening van figuurtje wat gelamineerd is. Deze tekening gaat de hele wereld over en iedere keer moet je een foto maken van iemand met dat ding en dan de tekening doorsturen naar iemand anders. Wij kregen hem uit Japan, en nu gaat hij naar Santa Barbara. Julia wilde wel poseren, althans dat zei ze. Zodra ze buiten was fladderde Flat Sammy weg in de wind en rende Julia naar de poes. Na halstoeren uitgehaald te hebben om Sammy weer terug te halen toch maar een foto gemaakt, het zal Julia echter worst zijn of Sammy nu wel of niet doorgestuurd word.

Verder gaat alles zijn gangetje, ik zit met smart te wachten op mijn Terabyte computertje waarvan de onderdelen morgen arriveren. Een zelfbouwproject dus. Een designer kast van Lian-Li, een Terabyte aan schijfruimte in raid 0, en een dual core 2.6Gig 64bit processor met 4Gig geheugen als je het wat zegt, zegt het je niks: het is sneeeelll.. Je kan er wel drie keer zo snel een brief op schrijven. Of niet?

En dan gaan we morgen voor de eerste ultrasound, we zijn reuze benieuwd, en ik zal gauw laten weten hoe het ging!

Promotie!

En weer thuis na onze vakantie. Meteen weer het hectische leven in, werken, eten, slapen, werken, eten, slapen, boodschappen doen, werken... je kent het wel! Ons kleine meiske is groot aan het worden, wil nu zelf op haar potje, al plast ze een uit dertig keer, maar wil wel iedere keer een Dora-sticker(TM), dat kan dus niet!

Op het werk is het druk, oude baas heeft promotie gemaakt, nieuwe baas geinstalleerd en dat blijkt een ninkampoop te zijn, of te wel een lul-de-behanger met een tikkeltje arrogantie. Zijn management stijl komt direct uit het boek managen-voor-de-beginner-in-drie-dagen.

Vijf collega's zijn bij mij komen klagen, een dreigde zelfs met opstappen, en ben dus maar naar de baas zijn baas gegaan, mijn voormalige baas, snap je? Die gaf me eerst maar eens een promotie, dat was wel op zijn plaats. Ik heb nu een stap overgeslagen en over de hoofden van mijn collega's heen gepromoveerd, toch wel leuk! Daar zitten nogal wat snoepjes aan zoals een bonus regeling gebaseerd op de bedrijfswinst, salarisverhoging van twaalf procent en meer power.

Meteen dus maar de klachten voorgelegd over mijn nieuwe baas. De klachten wekten geen verbazing, er was al zoiets verwacht, en er wordt aan gewerkt. De suggesties die ik heb gedaan zijn intussen in uitvoering, afwachten dus maar.

Thuis vordert het erfje gestaag, de stenen sluiten wonder boven wonder op elkaar aan, en het ziet er goed uit. Nu moet ik meer stenen kopen want ze zijn op.

Ons meiske heeft het voor elkaar gekregen om haar pyjamabroek uit te doen, poep-luier af te doen en die over de rand van haar bed te gooien. Want ja, zo'n poep-broek voelt vies aan je kont. Moet mama of papa maar direct komen om me te verschonen zal ze gedacht hebben. Kind in bad, bed verschoond, tapijt gereinigd, poppetjes gewassen. De volgende ochtend doet madam het weer, maar nu met een plasluier. Toch maar een tik op de billen van mama en een boze blik van papa, huilen natuurlijk.

Verder is ze nog door haar Dora-stoeltje gezakt. "Stoel stuk, throw trash. You go nieuwe kopen papa, okee? Go winkelen." Een beetje te bijdehand voor haar leeftijd.

Het reilt en zeilt dus bij de klompenboer van Californie. En geen worries, we blijven bloggen, juist voor de mensen die ons niet weten te vinden ;-)