Tuintje

Allemensen het is alweer November. Het jarenplan voor onze tuin begint eindelijk vruchten af te werpen. Hier wat foto's. De eerste is een foto van mijn idiote plan om een halve cirkel van betonklinkers aan te leggen. Erg leuk, alleen klinkers zijn rechthoekig en die moet je dan zagen.

Maar uiteindelijk is het wel gelukt, ook een aantal foto's dus van het eindproduct. En inmiddels ook gras aangelegd een een maai-rand. Die voorkomt dat het gras in ons bloementuintje gaat groeien. De maairand bestaat uit een soort stoeprand-achtige betonnen blokken die ik heb ingegraven. Doordat ze kort zijn kan je er een mooi golvend randje mee maken.

Het gras ook zelf gelegd, 62 vierkante meters. Je gebruikt gewoon een krom linoleum mes voor het snijden en het gras lag dan ook binnen een uurtje of drie. We kunnen er nog niet op lopen, want we moeten het nathouden, erg nat. Het klimaat hier is gortje droog dus moeten we bewateren.

Nu gaan we eindelijk plantjes in de tuin plaatsen. Naast het huis hebben we ook nog zo'n veertig vierkante meter, hier gaan we citrusbomen plaatsen, lekker sinaasappeltjes van eigen bodem!

Maar eerst even uitblazen, want het is toch best een hoop werk geweest...

Muziekaal Intermezzo

Voor alle muziekliefhebbers hier een compilatie van Nederlands Talent. Klik maar op de play knop in de plaatjes, en o ja, zet hem lekker hard!!

Dichte Mist

Vandaag maar weer eens met de auto naar het werk gegaan. Dat moet je wel eens als je de trein mist. De klok ging een uur terug dit weekeinde, dus was ik van slag af. Dat is tenminste het excuus. Autorijden is ook wel eens leuk hoor, lekker een cd'tje van tears-for-fears in de speler, en toeren maar. Al was er vandaag een enorme dikke mist. Dat komt omdat er dan een storing vanuit de Stille Oceaan binnen komt drijven.

Ik ben over de landwegen gegaan, dat is veel leuker dan de snelweg, al duurt het eeuwen. Maar je ziet nog eens wat. De boerderij van Bootsma, daar was politie aanwezig, er zal wel vandalisme geweest zijn. De boeren trekken hier weg, en degene die er overblijven wonen vaak tussen de verlaten bouwvallen.

Even verderop viel er een vliegtuig uit de lucht. Een klein zakenvliegtuig wat opgestegen was van Chino Airport. De oplettende lezertjes weten wel dat Chino Airport bekant in mijn achtertuin ligt. Misschien was er daarom politie bij Bootsma, misschien hadden ze het zien gebeuren.

Na anderhalf uur en een cd van Super Tramp eindelijk op het werk. Mijn vergadering begon om negen uur, en het was nu tien over negen, ruim op tijd dus. Eerst een team vergadering waarin we anderhalf uur verdoen met het zwetsen over allerlei onbelangrijke en minder belangrijke zaken. Hierna had ik een uurtje niets, dus ben ik maar even gaan internetten. Toen was het alweer lunchtijd. Zo gaat dat he, op kantoor.

Na de lunch weer een vergadering. We hebben opdracht gekregen van Florida om aan de nieuwe generatie Fastpass te werken. Dit wordt een Fastpass waar de bezoeker vooraf de attracties kan uitkiezen die dan netjes in een overzichtje gepresenteerd worden. Kompleet met korste route, rekeninghoudend met wachttijden en drukte. Er zitten nogal wat haken en ogen aan, en ik moet eerst maar eens het twintig-pagina voorstel doorlezen op mijn gemak. Dit document is geheim, dus stop ik het veilig in mijn rugzak.

Daarna is het tijd voor een gesprek met de baas, over hoe goed ik wel niet functioneer. Al had hij wel opmerkingen dat ik cinysch en sarcastisch over kan komen. Ja wat wil je met een domme lul-de-behanger als baas, dan wordt de grootste boer een cynicus. Natuurlijk zei ik dat niet, maar weerlegde netjes zijn argument met een kant-nog-wal-rakend steekhoudend verhaal waar hij geen weerwoord op had. Na dit probleem uit de weg geruimd te hebben nog even mijn email gecheckd en weer naar huis gekeerd.

Ja mensen, het is een drukke dag zo bij Disney. Ik ben dan ook wel weer erg moe. Welterusten

Het vuur is uit.

Althans, het is bijna uit, hier en daar nog een fikkie, maar het mag geen naam hebben. De mensen weer thuis, 1800 huizen verbrand, 8 mensen omgekomen. De materiele schade meer dan een miljard. De rook is hier ook weer weg, het heeft wat geregend, genoeg om de schadelijke lucht wat op te schonen. Nu ademen we geen rook en as meer in, maar heerlijke gezonde diesel en benzine dampen.

We hebben net even een pompoen lantaarn gemaakt, want dat is traditie hier. Zijn ze niet mooi? De kleinste heeft de grote van een flinke watermeloen en de grotere weegt meer dan zestig kilo. Oom Andrew heeft hem gekweekt voor Julia en brak zijn rug zowat toen hij ermee kwam aanzeulen.

Vuur!

Californie staat in brand. Het is hier een chaos, honderdduizenden mensen op de vlucht voor het vuur. Er waren zestien brandhaarden waarvan er zeker drie waren aangestoken. er is nu een prijs van $250.000,- uitgeloofd voor het opsporen van de dader.

Dit is een foto vanuit de tuin van een collega van mij:



Hij is gelukkig de dans ontsprongen. Hij en zijn familie zijn vlak na de foto gevlucht, maar het vuur is gelukkig hun huis voorbij gegaan.

Er zijn diverse branden nu onder controle, maar een van de haarden is maar voor 30% bedwongen vanwege het moeilijke terein. Dit vuur komt langzaam richting Corona, en we zitten nu onder een dikke pluim van rook. De zon is niet meer zichtbaar en het lijkt alsof het erg bewolkt is. Als je naar buiten gaat zie je asvlokjes naar beneden dwarrelen en het ruikt alsof iedereen tegelijk aan het barbieknoeien is.

Wij wonen gelukkig niet aan de rand van een heuvel of bos, dus het zal ons wel voorbijgaan, maar als de rook te dik wordt zullen we toch wel ergens anders bivak opslaan, maar zover is het nog lang niet.

Julia is twee!

Hier een foto album met foto's van Julia's tweede verjaardag.

Julia's 2e verjaardag

Een vraag die ik van tijd tot tijd wel eens krijg is: Maar Klomp, hoe woon je nou eigenlijk? Nou, toen dacht ik dus, laat ik eens wat fotos nemen en hier laten zien. De eerste foto is van ons huis, en de tweede van de straat waarin we wonen.

Maansverduistering

Een hele mooie maansverduistering, op 28 augustus 2007, om een uur of half drie in de ochtend was hier een complete maansverduistering te zien. Compleet in de zin dat de hele maan schuil ging in de schaduw van de Aarde. Een gebeurtenis die vaker voorkomt dan een zonsverduistering, waarbij de zon achter de maan schuilgaat, maar toch altijd weer indrukwekkend.

Hier wat foto's van het gebeuren, genomen door uw reporter ter plaatse met een 10.1MP digitale camera en een sluitertijd van 2.5 seconden.

Shake it like a salt shaker, Shake it, Shake it

Zoals in het liedje van de Black Eyed Peas, lekker schudden dus. Vandaag was het onze beurt: een aardbeving van 4.7 op de schaal van Richter, op 18 kilometer hier vandaan en 2 kilometer diep. Schudden dus!

Het was een aardige shake, zoals ze dat hier plegen te zeggen. Het huis schudde ongeveer 10 tot 15 seconden, maar dat lijkt wel een uur. Omdat het huis een houten frame heeft, wat wel zo handig is in dit soort gevallen, kraakt het van jewelste. Het rare is dat aardbevingen vooral luid zijn. Hoewel, als je erover nadenkt is het niet eens zo heel raar. Een aardbeving is een schokgolf door de grond, en geluid bestaat uit golven door de lucht. Dus als de grond schudt, komt ook de lucht in beweging en creeert geluid. Het klinkt als een ondergrondse ontploffing, al weet ik niet of dat de lezertjes wat zegt.

Maar wees gerust, we zijn er allemaal nog, en het was maar een kleintje. Wel wachten we hier nog steeds op "de grote klap". Maar hoe meer kleintjes we hebben, des te kleiner is de kans op de grote klap. Maar we zijn voorbereid, we hebben een radio die je op kan winden, een... hm, misschien moeten we toch maar eens een aardbevings preparedness kit samenstellen, met alleen een radio kom je niet ver.

Stratenmaker op Zee (2)

Het is weer stratenmakerstijd, dat is anders dan de pruimentijd. Dit weekend achtienhonderd pond grind gestort, zesendertig zakjes van vijftig pond. Dat ga je wel voelen hoor, in je schouders en rug. Maar gelukkig hoef ik nog maar veertig zakjes of zo te storten, dus dat valt mee. Het leggen van de stenen is vergeleken bij het voorbereidende werk een peuleschil. Het egaliseren van de grond, het storten en egaal harken van het grind, en dan het zandbed aanleggen is velen malen moeilijker. Vooral als je dan een kat hebt die graag zijn pootjes in het zand zet en er een kuiltje in graaft om zijn behoefte te doen. "Scheer je weg, snertkater!" Gelukkig was ik op tijd en zat ik niet ongemerkt met mijn vingers in slappe kattepoep te roeren.



Het werk vordert gestaag, Home Depot had echter geen grind meer, ik had alles opgekocht. Dan maar naar mijn vrienden bij Lowes, dat verhaal vertel ik nog wel eens. Maar deze Lowes is een hele nieuwe zaak, niet ver van ons huis en een mens doet wat als hij grind nodig heeft. Julia vind het allemaal machtig interessant. Vanmorgen zag ze grind voor de schuifpui in plaats van de woestijn die er al een jaar lag. "Oh, kijk wat papa did! Rocks outside!" In haar NederEngels. Gevolgd door "I go buiten, I go rocks pakken". Maar gezien het feit dat deze rocks nogal een hoog gehalte aan silicaatgruis hebben wat luchtweg infecties kan veroorzaken, zullen we dat maar niet doen. Als het onder het zand licht kan het geen kwaad, maar het is geen speelgoed.




verder moesten we een foto maken van Flat Sammy. Dit is een kaart met een tekening van figuurtje wat gelamineerd is. Deze tekening gaat de hele wereld over en iedere keer moet je een foto maken van iemand met dat ding en dan de tekening doorsturen naar iemand anders. Wij kregen hem uit Japan, en nu gaat hij naar Santa Barbara. Julia wilde wel poseren, althans dat zei ze. Zodra ze buiten was fladderde Flat Sammy weg in de wind en rende Julia naar de poes. Na halstoeren uitgehaald te hebben om Sammy weer terug te halen toch maar een foto gemaakt, het zal Julia echter worst zijn of Sammy nu wel of niet doorgestuurd word.

Verder gaat alles zijn gangetje, ik zit met smart te wachten op mijn Terabyte computertje waarvan de onderdelen morgen arriveren. Een zelfbouwproject dus. Een designer kast van Lian-Li, een Terabyte aan schijfruimte in raid 0, en een dual core 2.6Gig 64bit processor met 4Gig geheugen als je het wat zegt, zegt het je niks: het is sneeeelll.. Je kan er wel drie keer zo snel een brief op schrijven. Of niet?

En dan gaan we morgen voor de eerste ultrasound, we zijn reuze benieuwd, en ik zal gauw laten weten hoe het ging!

Promotie!

En weer thuis na onze vakantie. Meteen weer het hectische leven in, werken, eten, slapen, werken, eten, slapen, boodschappen doen, werken... je kent het wel! Ons kleine meiske is groot aan het worden, wil nu zelf op haar potje, al plast ze een uit dertig keer, maar wil wel iedere keer een Dora-sticker(TM), dat kan dus niet!

Op het werk is het druk, oude baas heeft promotie gemaakt, nieuwe baas geinstalleerd en dat blijkt een ninkampoop te zijn, of te wel een lul-de-behanger met een tikkeltje arrogantie. Zijn management stijl komt direct uit het boek managen-voor-de-beginner-in-drie-dagen.

Vijf collega's zijn bij mij komen klagen, een dreigde zelfs met opstappen, en ben dus maar naar de baas zijn baas gegaan, mijn voormalige baas, snap je? Die gaf me eerst maar eens een promotie, dat was wel op zijn plaats. Ik heb nu een stap overgeslagen en over de hoofden van mijn collega's heen gepromoveerd, toch wel leuk! Daar zitten nogal wat snoepjes aan zoals een bonus regeling gebaseerd op de bedrijfswinst, salarisverhoging van twaalf procent en meer power.

Meteen dus maar de klachten voorgelegd over mijn nieuwe baas. De klachten wekten geen verbazing, er was al zoiets verwacht, en er wordt aan gewerkt. De suggesties die ik heb gedaan zijn intussen in uitvoering, afwachten dus maar.

Thuis vordert het erfje gestaag, de stenen sluiten wonder boven wonder op elkaar aan, en het ziet er goed uit. Nu moet ik meer stenen kopen want ze zijn op.

Ons meiske heeft het voor elkaar gekregen om haar pyjamabroek uit te doen, poep-luier af te doen en die over de rand van haar bed te gooien. Want ja, zo'n poep-broek voelt vies aan je kont. Moet mama of papa maar direct komen om me te verschonen zal ze gedacht hebben. Kind in bad, bed verschoond, tapijt gereinigd, poppetjes gewassen. De volgende ochtend doet madam het weer, maar nu met een plasluier. Toch maar een tik op de billen van mama en een boze blik van papa, huilen natuurlijk.

Verder is ze nog door haar Dora-stoeltje gezakt. "Stoel stuk, throw trash. You go nieuwe kopen papa, okee? Go winkelen." Een beetje te bijdehand voor haar leeftijd.

Het reilt en zeilt dus bij de klompenboer van Californie. En geen worries, we blijven bloggen, juist voor de mensen die ons niet weten te vinden ;-)

Stratenmaker Op Zee

 
Eindelijk is het dan zo ver. Na het leggen van rioolbuizen, bewateringsinstallaties en het egaliseren van de grond die zo hard is als beton, eindlijk kan ik dan stratenmaker spelen. Eerst grind strooien, 2cm diep, daarop een lap anti-onkruid plastic, 2cm zand erop en de klinkers erin. Simpel toch? Even stampen en klaar is kees. Natuurlijk heb je ook halve klinkers nodig. Geen nood, die verkopen ze ook. Of wacht, nee die verkopen ze niet. "Ja meneer, ze staan wel in onze brochure, maar verkopen doen we ze niet. O, u vindt dat vreemd?" Nou ja, dan maar zelf doen. Beiteltje, moker en rammen maar. Ja gruzelementen zat, maar geen medeklinkers, laat staan halve klinkers. Zagen dus. Hup op de cirkelzaag. Zaagblad met diamant gekocht en het gaat als boter door de stenen.
Wel wat stoffig hoor, maar ja, met een stofmasker en pet en bril heb je daar geen last van. De buren misschien wel, maar who cares, right? Zolang niemand klaagt hebben ze er ook geen last van. "Sir!" wheeeeeeehhooooowwwww deed de zaag. "Uche uche, SIR!!" Hm, hoor ik wat? Even de zaag uitzetten. Ik draai me om en daar staan twee agenten, je kent ze wel, zo uit de film gestapt, hand op de kolf van de revolver, de andere hand met de duim losjes aan de broeksriem hangend. Met zijn tweeen nog wel. Nadat de stofwolken neergedaald waren en iedereen weer ademen kon zonder hoestbui vroeg ik aan de heren wat er loos was, en wat ze in mijn tuin deden.
"U woont hier?" vroeg de slimste van de twee.
Nou had ik willen antwoorden: "Nee, ik sta zomaar wat te zagen in de tuin van mensen die ik niet eens ken, leuk he?" Maar het leek me beter om eventjes normaal te doen.
"Ja hoor, ik woon hier."
"En u kunt zich legitimeren?"
"Natuulijk, hier is mijn rijbewijs, mijn visum, mijn schoenmaat, maar wat is er eigenlijk aan de hand?"
"U heeft uw alarm in werking gesteld."
Dus waren mijn buren toch vriendelijke mensen, ze hadden helemaal de politie niet gebeld. Ik had met mijn stomme kop de zijdeur van de garage opengedaan, zonder eerst ons alarm uit te zetten. We hebben namelijk een inbrekers-alarm, met zo'n code-doos in het huis. Maar ik was helemaal niet binnengeweest, dus had ik het ook niet uitgezet.
"U ziet er niet uit als een inbreker." merkte de snuggere weer op.
"Nee, ik ben de eigenaar van dit pand. En mijn naam is piet idioot, aangenaam"
"Mag ik u een raad geven mijnheer?" vroeg de ander.
"Natuurlijk," antwoorde ik, nog steeds met rood hoofd en verontschuldigingen stamelend.
"Neem even een break en drink een koud pilsje! Prettige dag nog!"
Zie je wel dat oom agent je beste vriend is? Ook in Amerika!

Back-s-forth-Wheeeeee

Back-s-forth-Wheeeee. Dat is het geluid van de speeltuin. Wij horen dit geluid iedere dag. Of we nu de speeltuin hebben bezocht of niet. Als we de speeltuin niet hebben bezocht, gaat het geluid gepaard met het ophalen van twee kleine schoudertjes en een wijds gebaar van de handen wat zoveel wil zeggen als: "Zullen we er ooit weer heengaan?" Back-s-forth hoor je als je heen en weer op de schommel gaat en je gilt hard "Wheeeee" als je de glijbaan afgaat. En je moet het laten weten dat je het leuk vindt. Dus het eerste wat je doet als je opstaat en het laatste voordat je je oogjes sluit is zeggen: "Pappa? Back-s-forth Wheeeee...". Ouderlijk schuldgevoel zorgt er dan vanzelf voor dat je tenminste twee keer per week naar de speeltuin gaat. Gelukkig is het op de hoek van de straat...

De Bereden Politie

 Wat is dat? Heeft de Santa Ana politie er een nieuwe agente bij? Hm, aan haar gezicht te zien heeft ze het toch niet zo naar haar zin. Toch maar niet naar de police academy, blijf nog maar even thuis meis.

Luftikid, of vlieg-em-eruit

Wij proberen tickets te boeken op de site van LTU. Ze hebben een prima prijs die honderden dollars goedkoper is dan andere maatschappijen. Nou, dan kopen we drie plaatsen en nemen Julia's auto-stoel mee, die is tenslotte goed-gekeurd door de Federal Aviation Agency voor vliegtuigen. En dan komt de Duitse Arrogantie om de hoek kijken.

De duitse regering laat maar vijf(!) verschillende autozitjes toe op vliegtuigen. Drie hiervan zijn voor kinderen lichter dan tien kilo, en de resterende twee zijn niet meer te koop.

Bij navraag bij de luchtvaartmaatschappij kregen we nul op het request. We schakelden de FAA (Federal Aviation Agency) en de CPU van de FTA (Consumer Protection Unit of the Federal Transportation Agency) in. Deze namen onmiddelijk kontakt op met LTU en hebben een lijn uitgegooid naar het hoofdkwartier in Dusseldorf voor opheldering.

Kijk, het is namelijk zo dat als een Duitser op een Amerikaans vliegtuig naar Amerika vliegt, hij zijn mercedes of bmw kinderzitje gewoon mee kan nemen. Een Amerikaan echter kan niet zijn Amerikaans zitje op een Duits vliegtuig meenemen. Dit ruikt naar protectionisme. De Duitse markt wil zorgen dat Duitsers en anderen die Duits vliegen, een Duits zitje kopen.

De FAA is nu niet blij. Ze gaan namelijk binnenkort verplichten dat alle kinderen onder de twee in een zitje in een stoel gesjord worden. Dat betekent dat een luchtvaartmaatschappij daar zich aan moet houden willen ze Amerika aandoen. Dus als ik als Amerikaan geen Duits zitje kan kopen, en geloof me, dat kan niet, dan kan ik daaraan niet voldoen, en kan de FAA de luchtvaartmaatschappij de licentie om op Amerika te vliegen intrekken.

We hebben ook de locale media ingeschakeld, de kop "Duitse vlieg industrie onveilig voor Amerikaanse baby's" zal het nodige losmaken.

Intussen hebben wij echter alleen maar de keus om
1) met een Amerikaanse of Nederlandse maatschappij te vliegen voor zo'n $1500 per ticket
2) Julia op schoot te nemen in een LTU toestel voor $700 per ticket.

Hier is nog een foto van een van de Duitse super zitjes, klein detail, het is opblaasbaar en als de druk uit de kabine zou dalen, explodeert het hele geval want er zit geen overdruk ventiel in. Ja, de Duitse zitjes zijn echt veilig!