Dat is onze Lucas.
Friday, October 23, 2009
Lucas
Voor alle mensen die zeggen, ach zo groot is hij toch niet? Hier is een foto van Julia's vierde verjaardag, alle kindjes in de foto zijn zo rond de vier of vijf. Alleen dat jongetje wat in de voorgrond kruipt niet, in deze foto is hij anderhalf plus een maand.
Dat is onze Lucas.
Dat is onze Lucas.
Het Bed, of: de hartverzakking van papa en mama.
"Bedtijd Lucas!"
"Night-night?"
"Ja night-night man, lekker slapen."
"Okee."
Ik geef Lucas een kus, leg hem in zijn bed en geef hem zijn pannelap. (Pannelap? Ik hoor het de lezertjes denken, ja inderdaad een pannelap, ik vertel dat verhaal nog wel eens, maar dat is dus zijn "security blanket")
Het vingertje gaat in het lusje van de pannelap, duimpje in de mond, en dan laat meneer zich plof voorover vallen en doet zijn oogjes dicht. Nu weet je dus gelijk waarom de uitdrukking in slaap "vallen" is.
O die heerlijke onschuldigheid, ik wou dat ik zo kon slapen, maar nee hoor, mijn gedachten gaan altijd maar malende over dit en over dat, over zo en zijn zus, om gek van te worden, maar goed, ik wijk af van het verhaal.
Lucas slaapt, dus ik even op de kompjoeter om even tijd te verdrijven. Katie komt er even bij zitten en we praten wat.
"Papa!"
Lucas roept, dat doet hij wel meer dus ik negeer het, en dan valt hij meestal vanzelf weer in slaap.
"Papa!"
Hm, roep je moeder maar dit keer, ik ben nog eventjes bezig.
"Papa! Oehoelo..." B O E M !! !! !
Hm, Oehoelo? Hij brabbelt natuurlijk nog, hij is nog maar twintig maanden, maar wacht eens... B O E M??
Ik ren naar zijn kamer, op de hielen gevolgd door Katie en doe het licht aan, het ledikant is leeg!
Mijn ogen draaien naar beneden, en daar zit meneer, op zijn kont, verdwaasd om zich heenkijkend.
Even aankijken. Bezeerd? nee, het lijkt er niet op, hij huilt niet. Nek okee? Ja, hij kijkt om zich heen en draait zijn hoofd goed.
Ik pak hem op en probeer mijn hartverzakking te boven te komen. Stevig houdt ik mijn hummeltje vast, nou ja, hummel, want hij is toch een dikke 15 kilo onderhand, dat verklaart de boem.
"Papa! I valluh."
"Ja man, dat heeft papa door, jij bent gevallen..."
"Okee."
Morgen een niew bed kopen, laag bij de grond, Lucas is te groot geworden voor zijn baby bed.
"Night-night?"
"Ja night-night man, lekker slapen."
"Okee."
Ik geef Lucas een kus, leg hem in zijn bed en geef hem zijn pannelap. (Pannelap? Ik hoor het de lezertjes denken, ja inderdaad een pannelap, ik vertel dat verhaal nog wel eens, maar dat is dus zijn "security blanket")
Het vingertje gaat in het lusje van de pannelap, duimpje in de mond, en dan laat meneer zich plof voorover vallen en doet zijn oogjes dicht. Nu weet je dus gelijk waarom de uitdrukking in slaap "vallen" is.
O die heerlijke onschuldigheid, ik wou dat ik zo kon slapen, maar nee hoor, mijn gedachten gaan altijd maar malende over dit en over dat, over zo en zijn zus, om gek van te worden, maar goed, ik wijk af van het verhaal.
Lucas slaapt, dus ik even op de kompjoeter om even tijd te verdrijven. Katie komt er even bij zitten en we praten wat.
"Papa!"
Lucas roept, dat doet hij wel meer dus ik negeer het, en dan valt hij meestal vanzelf weer in slaap.
"Papa!"
Hm, roep je moeder maar dit keer, ik ben nog eventjes bezig.
"Papa! Oehoelo..." B O E M !! !! !
Hm, Oehoelo? Hij brabbelt natuurlijk nog, hij is nog maar twintig maanden, maar wacht eens... B O E M??
Ik ren naar zijn kamer, op de hielen gevolgd door Katie en doe het licht aan, het ledikant is leeg!
Mijn ogen draaien naar beneden, en daar zit meneer, op zijn kont, verdwaasd om zich heenkijkend.
Even aankijken. Bezeerd? nee, het lijkt er niet op, hij huilt niet. Nek okee? Ja, hij kijkt om zich heen en draait zijn hoofd goed.
Ik pak hem op en probeer mijn hartverzakking te boven te komen. Stevig houdt ik mijn hummeltje vast, nou ja, hummel, want hij is toch een dikke 15 kilo onderhand, dat verklaart de boem.
"Papa! I valluh."
"Ja man, dat heeft papa door, jij bent gevallen..."
"Okee."
Morgen een niew bed kopen, laag bij de grond, Lucas is te groot geworden voor zijn baby bed.
Subscribe to:
Posts (Atom)