Friday, Aug 28
High: 108 °F RealFeel®: 110 °F
Mostly sunny and very hot with the temperature breaking the record of 106 set in 1981
110°F staat gelijk aan 43.3° Celcius. Ik ga even in het vriesvak zitten, toedeloe.
Friday, August 28, 2009
Heet
Het is vandaag heet.
110°F staat gelijk aan 43.3° Celcius. Ik ga even in het vriesvak zitten, toedeloe.
110°F staat gelijk aan 43.3° Celcius. Ik ga even in het vriesvak zitten, toedeloe.
Droppie?
Lekker hoor, zo'n droppie. Van Klene, laurierdrop - "Onktdekkingsreizen" heet het. Lekkere drop. Alhoewel: ik herrinner me de echte laurierdrop als niet-te-vreten, maar dit droppie is best erg lekker.
Julia, zoals een echte bijna 4-jarige, vroeg natuurlijk direct wat ik in mijn mond had.
"Wat eet je papa?"
"Een droppie."
"Mag ik ook een?"
"Die vind jij niet lekker, weet je nog?"
"Wel, die vind ik wel lekker."
"Weet je het zeker?"
Julia, met haar neus in het zakje met drop, "Hmmm, ruikt lekker!"
"Okee dan, eentje, om te proberen."
"Mag Lucas ook een?"
"Nee, dit zijn erg harde droppies, daar is hij te klein voor. Hier, een droppie voor jou!"
Julia, dolgelukkig, bijt voorzichtig in het droppie. Haar gezicht betrekt al snel van blijdschap in een gedwongen grimas om zich groot te houden.
"Is het lekker?" vraag ik.
"Ja, maar ik vind het lekkerder om te ruiken."
"Ruiken?"
"Ja, ik vind het niet zo lekker om op te eten, wel ruiken"
"Nou dan gooi je het maar weg."
Opgelucht loopt Julia naar de vuilnisbak en spuwt het dropje uit.
Dat was het einde van het droppie-avontuur. Althans dat dachten we. Want daar is Lucas.
Lucas heeft vanuit een hoekje het hele gebeuren gadegeslagen. Met zijn anderhalf jaar heeft hij een ontzettend goed vermogen om een tactische actie te plannen.
De aandacht was rustte al gauw niet meer op de dropjes. Lucas heeft dit snel door en sluipt ongemerkt naar de vuilnisbak. Daar gekomen licht hij het deksel op en vist het zojuist door Julia weggegooide halfgekauwde dropje eruit en stopt het in zijn mond.
Wij hebben nog steeds niets in de gaten, totdat Julia brult:
"Kijk naar Lucas!!"
Heftig kauwend kijkt Lucas op alsof er niets aan de hand is. Een bruingele smurrie druipt uit zijn mond en heeft een spoor van bruine vlekken achtergelaten op zijn shirt, broek en de vloer. Met zijn handen heeft hij het uit zitten smeren op de tafel en een of twee deuren.
Angstig kijkt Lucas ons aan, hij voelt dat er was loos is.
"Kom hier Lucas!" roept Katie.
Als een duveltje-uit-een-doosje spurt Lucas weg, onder het roepen van "NOOOOOOOO!!!!!"
Toen Katie hem eindelijk kon vangen, was er van het droppie niks over en met een bruingele mond lachtte Lucas haar triomfantelijk toe.
Julia, zoals een echte bijna 4-jarige, vroeg natuurlijk direct wat ik in mijn mond had.
"Wat eet je papa?"
"Een droppie."
"Mag ik ook een?"
"Die vind jij niet lekker, weet je nog?"
"Wel, die vind ik wel lekker."
"Weet je het zeker?"
Julia, met haar neus in het zakje met drop, "Hmmm, ruikt lekker!"
"Okee dan, eentje, om te proberen."
"Mag Lucas ook een?"
"Nee, dit zijn erg harde droppies, daar is hij te klein voor. Hier, een droppie voor jou!"
Julia, dolgelukkig, bijt voorzichtig in het droppie. Haar gezicht betrekt al snel van blijdschap in een gedwongen grimas om zich groot te houden.
"Is het lekker?" vraag ik.
"Ja, maar ik vind het lekkerder om te ruiken."
"Ruiken?"
"Ja, ik vind het niet zo lekker om op te eten, wel ruiken"
"Nou dan gooi je het maar weg."
Opgelucht loopt Julia naar de vuilnisbak en spuwt het dropje uit.
Dat was het einde van het droppie-avontuur. Althans dat dachten we. Want daar is Lucas.
Lucas heeft vanuit een hoekje het hele gebeuren gadegeslagen. Met zijn anderhalf jaar heeft hij een ontzettend goed vermogen om een tactische actie te plannen.
De aandacht was rustte al gauw niet meer op de dropjes. Lucas heeft dit snel door en sluipt ongemerkt naar de vuilnisbak. Daar gekomen licht hij het deksel op en vist het zojuist door Julia weggegooide halfgekauwde dropje eruit en stopt het in zijn mond.
Wij hebben nog steeds niets in de gaten, totdat Julia brult:
"Kijk naar Lucas!!"
Heftig kauwend kijkt Lucas op alsof er niets aan de hand is. Een bruingele smurrie druipt uit zijn mond en heeft een spoor van bruine vlekken achtergelaten op zijn shirt, broek en de vloer. Met zijn handen heeft hij het uit zitten smeren op de tafel en een of twee deuren.
Angstig kijkt Lucas ons aan, hij voelt dat er was loos is.
"Kom hier Lucas!" roept Katie.
Als een duveltje-uit-een-doosje spurt Lucas weg, onder het roepen van "NOOOOOOOO!!!!!"
Toen Katie hem eindelijk kon vangen, was er van het droppie niks over en met een bruingele mond lachtte Lucas haar triomfantelijk toe.
Subscribe to:
Posts (Atom)